Ik ben net begonnen te werken op een bouwplaats diep in de bergen. Mevrouw Ruisa is mijn leidinggevende, en hoewel ze een vrouw is, doet ze dit zware werk zelfs beter dan mannen. Omdat ik een nieuweling ben, ben ik nog niet gewend aan het werk, waardoor Mevrouw Ruisa me vaak berispte. Toch, toen ze merkte dat ik niet genoeg geld had om lunch te kopen en er hier geen gemakswinkel is, was Mevrouw Ruisa zo vriendelijk om haar deel van de rijst met mij te delen. In de middag begon het plotseling heel hard te regenen en iedereen ging naar huis, alleen ik en Mevrouw Ruisa bleven achter om de houtstapel naar binnen te brengen. Toen we terugkwamen, wilde Mevrouw Ruisa dat ik stopte om naar het toilet te gaan. Maar de regen had de modder zacht gemaakt, waardoor het wiel diep wegzakte en we niet vooruit konden. We moesten in de auto blijven wachten tot de regen voorbij was. Toen ik naar haar keek, met haar natte haar door de regen en haar stevige buikspieren die zich afteken bij haar vochtige huid, voelde ik mijn lichaam opwinden. Precies op dat moment was er een donderslag en kroop Mevrouw Ruisa onmiddellijk tegen me aan. Dit is de eerste keer dat ik de ontzettend schattige kant van haar ontdek. Twee mensen in de auto, terwijl buiten een storm raast. De bezorgdheid heeft ons dichter bij elkaar gebracht, en de gevoelens van beiden bloeiden geleidelijk op, onze lichamen drukten tegen elkaar aan, de auto schudde in perfecte harmonie met de storm buiten...